Cocktail Diaries

Mountain Dew Me, Bend Over Shirley, Screaming Orgasm … Velen hun ogen zullen uitpuilen bij het lezen van deze namen, nee het zijn niet de titels van X-Rated films, maar wel de namen van cocktails. Vroeger zou ik, slechts bij het horen van deze namen, een vies gezicht hebben getrokken. Ik was een eenvoudige drinker. Een glaasje bier, een rum cola, welke ook de interessante naam “Cuba Libre” heeft, glaasje wijn of champagne. Dat waren de drankjes die ik altijd bestelde en dronk. Alles dat er melkachtig en gemixt uitzag moest ver uit mijn buurt blijven, en als ik het niet kende begon ik er niet eens aan.
 Dit gaat allemaal lijken op “Dagboek van een dronkaard”, maar ik verzeker u dat ik slechts een gelegenheidsdrinker ben. Ik ben in ieder geval geen grote drinker en heb naar mijn mening genoeg aan 1 of 2 alcoholhoudende drankjes per avondje stappen. Ik walg standaard van dronken mensen die zichzelf niet meer onder controle hebben wanneer er slechts een beetje bloed in hun alcohol over is. Ik voelde mij daarom ook erg gegeneerd toen ik een avond zag hoe een dame uit een discotheek gesleept moest worden daar ze zichzelf niet onder controle wist te houden en maar door bleef zuipen.
Ik citeerde altijd een regel uit een bekend lied van Carrie Underwood “She is probably sipping on some fruity little drink, because she can’t shoot a whisky” als ik dames (en ook heren) van die gekleurde drankjes die in allerlei fragiele glaasjes werden geserveerd, naar binnen zag werken. Al dat gemix met melk likeurtjes en fruitdrankjes was niets voor mij, je weet trouwens noot wat er allemaal precies in zit. Bier kende ik omdat Opa en Papa dat dronken, en op feestjes hoorde ik altijd over Rum-Cola, dus toen ik eindelijk de leeftijd had bereikt waarop ik mocht proeven was het gemakkelijk om te kiezen … Bier, Rum-Cola en alles wat er verder op leek. Niemand hoefde ooit te proberen mij iets aan te smeren. Wijn en Champagne leerde ik op Chique feestjes drinken, die waren in mijn ogen gewoon puur drank rechtstreeks uit de fles en in het glas. Niemand kon er “per ongeluk” iets bij zetten. Ja, ik las teveel boeken en keek naar teveel crime films, maar ik was bang. In een club die onder het management van vrienden was, en waar ik zag wat ze aan het mixen waren, leerde ik “Shooten” het begon met tequila (want dat was puur), langzaam probeerde ik een “Flaming B-52” en schoorvoetend daarachteraan een “Zambuca”. Ik vond mezelf super avontuurlijk, maar hield toch het meeste van mijn eenvoudig glaasje lokaal gebrouwen bier. Een vriendin die in een bar werkt nodigde mij uit om een keer langs te lopen. Ik kreeg een “Caiperinha” van haar en later onder luid protest een “Mojito”. Nadat ik eerst een hele tijd naar de lemmetjes en bladeren in het glas had gestaard en het had gewaagd ze te proeven, bleken ze half niet zo slecht te zijn als ik had verwacht. Maar daar zette ik mijn poot neer … genoeg Gemix! Dit standpunt heb ik lang kunnen behouden totdat ik een heer leerde kennen die bartender en Mixologist is. Van Mixology had ik nog nooit gehoord en na gedegen uitleg over wat het allemaal inhield, waarbij ik de nodige aversie tegen cocktails liet blijken, werd mij een uitdaging voor de voeten gesmeten. Kom een keertje langs, zonder vooroordelen, en laat mij iets voor je mixen waar je zeker van gaat houden. Na lang uitstel, geklaag over het geen tijd hebben en vele andere excuses bedacht te hebben heb ik uiteindelijk de stoute schoenen aangetrokken, ben ik naar de bar getogen en heb mij laten verassen. Ik werd al helemaal angstig toen er uit verschillende flessen wat vloeistof in een glas werd geschonken en die mij werd toegeschoven. Na 3 keer diep in geademd te hebben en met zoveel voorzichtigheid als maar mogelijk een slokje te hebben genomen, verscheen er een grote smile op mijn gezicht. Het was LEKKER! Enkele vrienden die in de bar aanwezig waren keken mij aan alsof ik geen kleren aanhad en toen ik duidelijk liet blijken dat ik genoot van mijn drankje had die jonge heer geen handen genoeg. Want als Conny het lekker vindt, moet het goed zijn. Na mijn complimenten duidelijk kenbaar te hebben gemaakt aan mijn vriend de drankjesmixer en de eigenaar van de bar verliet ik de plaats met een brede grijns. Die jonge man heeft die avond voor 2 dingen gezorgd: Dat ik heb ontdekt dat cocktails wel lekker zijn en dat ik vanaf nu niet meer “ik hou er niet van” zeg, voordat ik het heb geprobeerd.