Er gaat ineens heel veel in je om als iemand je aankijkt en zegt :” Ik ben blij dat ik normaal ben”. Wat bedoelde ze daarmee? As zij normaal is, ben ik het dan niet? Wat is dan zo abnormaal aan mij?
Ik heb mezelf dus een heel weekend dus danig geevalueerd om uiteindelijk geen antwoord te hebben op de vragen. Ik heb de vragen toen anders gesteld … waarom heeft de persoon die opmerkingen gemaakt?
Het resultaat: Ik draag meestal color coordinated – dus als ik een roze bloes aanheb zijn mijn schoenen ook rose, me bijoux ook rose en mijn make-up ook. Ik hou van opvallende bijoux dus grote oorbellen, apparte kettingen en oogverbindende ringen, en ben echt een super vrolijk mens die de hele dag loopt te zingen terwijl zij zich zo onopvallend mogelijk kleed en heel rustig is. In haar ogen ben ik dus niet normaal.
Volgens het vanDale woordenboek is de definitie van normaal: volgens de regel. Wie bepaald de Norm (regel)in Normaal nu eigenlijk?
Normaal in een leefgemeenschap is denk ik doen als ieder ander, to blend in as much as possible.
Normaal is dus iets dat door het overgrote deel van de gemeenschap wordt geaccepteerd en als norm voor het horen bij de groep wordt gesteld
Er zijn heel veel mensen die het liefst niet opvallen en proberen om zo onopgemerkt mogelijk door het leven te gaan.
Meegaan met de mode is er een van. Als jeansbroeken met een zwart shirtje “in de mode zijn” draagt bijna een ieder dat, want anders val je op. Degene die dus komt opdagen met een kanariegele jurk is op dat moment direct niet meer “normaal”. En de arme ziel die op dat moment ervoor voelde om die gele jurk te dragen, waar ze zich al dagen over verheugde, voelt zich direct in een klap diep ongelukkig.
Volwassenen zijn tog wel redelijk opgewassen hiertegen, maar kinderen daarentegen zijn heel gevoelig voor de publieke opinie. Die worden vaak zodanig gepest als ze niet “normaal” zijn.
Potie mama kan nauwelijks het hoofd boven water houden, maar kind dwingt om dure kleding en schoeisel en zelfs een smartphone “want iedereen heeft een”. Ouders willen kun kroost zo gelukkig mogelijk zien, dus worden er schulden gemaakt, zodat het kind zich geen buitenbeentje gaat voelen, met alle gevolgen van dien.
Ik heb het geluk gehad dat mijn ouders mij een zodanige opvoeding hebben gegeven waarbij het woord “anders” als “uniek” werd vertaald. Wij hadden het vroeger niet breed. Met een hypotheek en een onderwijzers salaris was er niet veel ruimte voor luxe. Mijn grootmoeder maakte mijn kleren voor me en mijn ouders reden een bromfiets in een tijd waar klasgenootjes gekochte kleding droegen en alle ouders een auto hadden. Ik leerde van mijn ouders te waarderen wat ik wel had en niet te tobben over dingen die er niet waren. Als je niet wist dat het bestond zou je het gemis ervan niet eens merken tog? Was iets dat papa standaard zei. Plagerijen hadden geen tot weinig effect op me en als ik me tog een beetje down voelde omdat iemand iets had gezegd, wisten ma en pa wel altijd iets te verzinnen zodat ik me weer happy voelde met wat ik wel had en al die laster vergat.
Ik weet dat niet een ieder zo weerbaar is gemaakt als ik, maar hoop dat ouders hun kinderen eerlijk zeggen waarom bepaalde dingen zoals het kopen van dure spullen voor 7 en 8 jarigen niet kan.
Dus noem mij maar abnormaal, opvallend of vreemd … met mijn plus size, liefde voor opvallende sieraden en vrolijkheid typeer ik mezelf als UNIEK.
Published in Women's Manual
No comments:
Post a Comment