Hoe wij hier ook samen kwamen

“Hoe wij hier ook samen kwamen”
Dit is de zin uit ons volkslied dat mij de laatste tijd aan het denken heeft gezet. Hoe zijn wij hier samengekomen?

Als ik om mij heen kijk naar de mensen met wie ik werk, die ik dagelijks tegenkom op straat of in de supermarkt, zie ik zeker 90% afstammelingen van immigranten. Hetzij gedwongen of vrijwillige immigratie, wij zijn hier allemaal afstammelingen van mensen die van ergens anders naar dit mooi land zijn gekomen. Onze voorouders hebben enkele generaties terug alles achtergelaten wat zij kenden, wat ze dierbaar was en waar ze aan gewend waren en zijn hier naartoe gekomen. Als het nou hun keuze was of omdat ze die keuze niet hadden, zij zijn allemaal een onbekend land binnengekomen, waar zij geconfronteerd zijn geworden met een andere cultuur, een andere taal, vreemde mensen en in sommige gevallen een heel ander klimaat.

Als onze voorouders met ons konden zitten en ons konden vertellen hoe de eerste paar maanden na hun immigratie waren, wil ik bijna wedden dat velen zullen vertellen over hoe ze moesten wennen aan dit land. Sommigen hebben niet eens de tijd gehad om te wennen, omdat zij gelijk hard moesten werken. Tijd voor heimwee was er niet eens … ze waren aan het einde van de dag te moe om ergens over na te denken. Ze hebben hard moeten werken en hebben langzaam maar zeker dit mooie land geaccepteerd en zijn er een deel van geworden. Als je ze kon vragen hoe zij het hebben overleefd, zal je in alle verhalen zeker een paar heel mooie tegenkomen over barmhartigheid, liefde, geduld en acceptatie. Onze voorouders hebben, dwars door de ellende, wel allemaal iemand in hun omgeving gehad die aardig tegen ze was, die op de een of andere manier heeft geholpen om de moeilijke eerste periode een beetje dragelijk te maken.

De generaties na de eerste immigranten, de mensen die hier zijn geboren, kennen geen ander thuis dan Suriname. Suriname is vanzelfsprekend hun land … ons land. Wij zien het als normaal dat wij Surinamers zijn, hier wonen en werken. Wij hebben de Surinaamse nationaliteit, spreken de taal, zijn naar school geweest, hebben een baan en denken vaak niet erover na hoe wij allemaal hier zijn samengekomen. En natuurlijk is het niet gemakkelijk om te overleven in een land waar het niet allemaal rozengeur en maneschijn is, maar het is ons huis, onze thuis en wij doen hard onze best om er het beste van te maken.

De overige 9% van mensen om mij heen zijn veelal nieuwe immigranten. Een groep mensen die om wat voor reden dan ook naar Suriname zijn gekomen en alles hebben achtergelaten wat hun vertrouwd en dierbaar is; hun familie, vrienden en is sommige gevallen hun gezinnen. Zij zijn hier naartoe getrokken op zoek naar een betere toekomst. Anderen zijn de liefde achteraangegaan, anderen zijn iets ontvlucht. Maar hoe zij hier ook samenkwamen, zij zijn in een nieuw land waar zij geconfronteerd worden met een andere cultuur, een andere taal, vreemde mensen en in sommige gevallen een heel ander klimaat. En als wij, die hier al veel langer zijn en dit land hebben geërfd van onze voorouders, die ook eens vreemdelingen waren, even de tijd nemen om een gesprek aan te gaan met deze nieuwe groep mensen (al hoe moeizaam dat ook zal gaan omdat wij ze niet goed verstaan) wil ik bijna wedden dat velen zullen vertellen over hoe ze moeten wennen aan dit land. Je zal verhalen horen over hoe zij hun familie en vrienden missen, hoe zij belangrijke momenten niet meemaken in het leven van hun kinderen, hoe zij hard moeten werken om te overleven en hoe zij dromen van een betere toekomst in Suriname. En tussen al die verhalen zal je zeker ook een paar heel mooie tegenkomen over barmhartigheid, over liefde en over geduld en acceptatie. En misschien hoor jij dat verhaal niet, maar wordt het verhaal over hoe jouw barmhartigheid, liefde geduld en acceptatie hen heeft geholpen om door de moeilijke eerste periode in Suriname te komen, gedeeld met de volgende generatie in Suriname geboren afstammelingen van immigranten.

En die 1% … dat zijn de mensen die hier waren voordat wij immigranten Suriname ons thuis mochten maken … hoe wij hier ook samen kwamen.