Wednesday, September 18, 2019

Nee ik heb er niet om gevraagd

The real reason why a lot of people don’t speak up is because of victim shaming. Ik val gewoon met de deur in huis. Ook ik heb sexuele intimidatie meegemaakt. En dan was het niet gewoon een geschijn of een “dick pick” via whatsapp, nee ik ben tegen een muur gedrukt en ben betast. Ik was geen onschuldige tiener toen het gebeurde, nee hor. Het overkwam mij als volwassen vrouw. Ik heb geen aangifte gedaan, because I victim shamed myself for a long time.

 De eerste keer dat het mij overkwam was aan het werk. Een collega, van wie ik de leidinggevende was en die mijn gezag niet accepteerde, wilde laten zien dat hij een man was en geen enkele vrouw “zijn baas” was. Ik werd in een magazijnruimte in een hoek gedrukt en moest voelen hoe mans hij was en geen enkele kleine meid hem de baas zou komen spelen. I will spare you the gruesome details, omdat ik weet dat sommigen die dit lezen daar juist een kick van krijgen, and no I will not feed your fantasies. De tweede keer was ik heel onschuldig thuis bij een goede vriend waarmee ik aan een project werkte. Ik wist mij uit de positie te wringen en ben het huis uit gerend. Broeja en haast hebben gemaakt dat ik mijn tas en autosleutels op de keukentafel heb laten liggen, maar ik was te bang om terug te gaan om ze te halen. Hij kwam achter mij al en gaf mij de spullen met een zuikerzoet lachje en zei “Tot de volgende keer”. Ik reed helemaal in de war naar huis en heb zeker een uur onder de douche zitten snikken. Ik was beide keren te geschokt om te vechten of te reageren en schaamde mij daarna zo erg, dat ik er niet over durfde te praten. Bij het eerste geval heb ik gelijk ontslag genomen van mijn baan. Ik heb de laatse maand aan het werk in een constante vrees geleefd dat het weer zou gebeuren. Die oude collega kom ik af en toe nog tegen en hij is zo aardig en doet alsof er nooit iets is gebeurd. Met de tweede persoon heb ik achteraf wel erover gesproken. Hij gaf aan dat hij het gevoel kreeg dat ik erom vroeg, maar toonde geen moment berouw. Tot nu toe zit ik soms en vraag mij af wat in mijn handelingen hem het idee heeft gegeven dat ik betast wenste te worden.  Ik heb er met enkele vrienden over gesproken en de reacties waren beide keren gemengd. Een deel wilde dat ik aktie ondernam, naar de politie ging en aangifte deed tegen mijn belagers. Een ander deel vroeg mij of ik zeker wist dat ik geen aanleiding had gegeven en natuurlijk had je een groep die mij ronduit zei dat ik het zelf had gezocht. Ik heb in beide gevalen, om de reputaties van de organisaties/de projecten waar wij beiden aan verbonden waren niet te schaden, geen stappen ondernomen of openbaar iets over gezegd. Niemand zou er baat bij hebben, en ik ben nou net the type of woman who looks at the bigger picture. Een persoon in de organisatie is verziekt, daar hoeft niet een ieder voor te boeten. Je hoeft het niet met mij eens te zijn, maar ik ben het ook niet altijd eens met alles wat anderen zeggen.  

De echte reden waarom veel mensen, oud en jong, man en vrouw, gay en straight, niet over sexuele intimidatie en sexueel molest praten is denk ik puur en simpel omdat wij als samenleving, ik zeg bewust niet de Surinaamse samenleving, omdat het overal en in elk land gebeurt, doen aan “Victim Shaming”. For some reason zijn er altijd mensen die jouw als slachtoffer de schuld geven van het onrecht dat je is aangedaan. Ik denk niet dat er iemand hier op deze aarde rondloopt, die ‘s morgens opstaat en zegt “Sooh, het zou leuk zijn als ik vandaag sexueel geintimideerd zou worden. Laat mij op zoek gaan naar iemand die mij oncomfortabel laat voelen, zodat ik zielig kan doen en aandacht kan zoeken.” Wij moeten leren luisteren naar slachtoffers en de offenders aanpakken. Niets geeft jouw het recht een ander te intimideren en oncomfortabel te laten voelen. Ik geef toe that we live in a sexually oppressed society, maar dat geeft je nog niet het recht om aan een andere zijn of haar lichaam te komen, sexueel getinte opmerkingen te maken en te claimen dat die persoon het zelf wilde.

No comments:

Post a Comment