The real reason why a lot of people don’t speak up is
because of victim shaming. Ik val gewoon met de deur in huis. Ook ik heb
sexuele intimidatie meegemaakt. En dan was het niet gewoon een geschijn of een “dick
pick” via whatsapp, nee ik ben tegen een muur gedrukt en ben betast. Ik was
geen onschuldige tiener toen het gebeurde, nee hor. Het overkwam mij als
volwassen vrouw. Ik heb geen aangifte gedaan, because I victim shamed myself
for a long time.
De eerste keer dat
het mij overkwam was aan het werk. Een collega, van wie ik de leidinggevende
was en die mijn gezag niet accepteerde, wilde laten zien dat hij een man was en
geen enkele vrouw “zijn baas” was. Ik werd in een magazijnruimte in een hoek
gedrukt en moest voelen hoe mans hij was en geen enkele kleine meid hem de baas
zou komen spelen. I will spare you the gruesome details, omdat ik weet dat sommigen
die dit lezen daar juist een kick van krijgen, and no I will not feed your
fantasies. De tweede keer was ik heel onschuldig thuis bij een goede vriend
waarmee ik aan een project werkte. Ik wist mij uit de positie te wringen en ben
het huis uit gerend. Broeja en haast hebben gemaakt dat ik mijn tas en autosleutels
op de keukentafel heb laten liggen, maar ik was te bang om terug te gaan om ze
te halen. Hij kwam achter mij al en gaf mij de spullen met een zuikerzoet
lachje en zei “Tot de volgende keer”. Ik reed helemaal in de war naar huis en
heb zeker een uur onder de douche zitten snikken. Ik was beide keren te
geschokt om te vechten of te reageren en schaamde mij daarna zo erg, dat ik er
niet over durfde te praten. Bij het eerste geval heb ik gelijk ontslag genomen
van mijn baan. Ik heb de laatse maand aan het werk in een constante vrees
geleefd dat het weer zou gebeuren. Die oude collega kom ik af en toe nog tegen
en hij is zo aardig en doet alsof er nooit iets is gebeurd. Met de tweede
persoon heb ik achteraf wel erover gesproken. Hij gaf aan dat hij het gevoel
kreeg dat ik erom vroeg, maar toonde geen moment berouw. Tot nu toe zit ik soms
en vraag mij af wat in mijn handelingen hem het idee heeft gegeven dat ik
betast wenste te worden. Ik heb er met
enkele vrienden over gesproken en de reacties waren beide keren gemengd. Een
deel wilde dat ik aktie ondernam, naar de politie ging en aangifte deed tegen
mijn belagers. Een ander deel vroeg mij of ik zeker wist dat ik geen aanleiding
had gegeven en natuurlijk had je een groep die mij ronduit zei dat ik het zelf
had gezocht. Ik heb in beide gevalen, om de reputaties van de organisaties/de
projecten waar wij beiden aan verbonden waren niet te schaden, geen stappen
ondernomen of openbaar iets over gezegd. Niemand zou er baat bij hebben, en ik
ben nou net the type of woman who looks at the bigger picture. Een persoon in
de organisatie is verziekt, daar hoeft niet een ieder voor te boeten. Je hoeft
het niet met mij eens te zijn, maar ik ben het ook niet altijd eens met alles
wat anderen zeggen.
De echte reden waarom veel mensen, oud en jong, man en
vrouw, gay en straight, niet over sexuele intimidatie en sexueel molest praten
is denk ik puur en simpel omdat wij als samenleving, ik zeg bewust niet de
Surinaamse samenleving, omdat het overal en in elk land gebeurt, doen aan “Victim
Shaming”. For some reason zijn er altijd mensen die jouw als slachtoffer de
schuld geven van het onrecht dat je is aangedaan. Ik denk niet dat er iemand
hier op deze aarde rondloopt, die ‘s morgens opstaat en zegt “Sooh, het zou
leuk zijn als ik vandaag sexueel geintimideerd zou worden. Laat mij op zoek
gaan naar iemand die mij oncomfortabel laat voelen, zodat ik zielig kan doen en
aandacht kan zoeken.” Wij moeten leren luisteren naar slachtoffers en de
offenders aanpakken. Niets geeft jouw het recht een ander te intimideren en oncomfortabel
te laten voelen. Ik geef toe that we live in a sexually oppressed society, maar
dat geeft je nog niet het recht om aan een andere zijn of haar lichaam te
komen, sexueel getinte opmerkingen te maken en te claimen dat die persoon het
zelf wilde.
No comments:
Post a Comment