Verleidingen

Pinocchio is een van mijn all time favorite verhalen. Niet zozeer om het feit dat een man zijn wens om vader te worden in vervulling is gegaan, maar meer het verhaal achter het luisteren naar het kleine stemmetje in je hoofd. Wij kunnen heel veel leren van het kijken naar een film van twee vriendjes, waarbij de een in de verleiding komt om het slechte pad op te gaan en de andere steeds weer probeert hem op andere gedachten te brengen.

Wij hebben allemaal wel te maken met verleidingen. Als kind kom je in de verleiding om een koekje te nemen uit de kast. Je komt op school wel eens in de verleiding om te spieken of af te kijken van het blaadje van de persoon die naast je zit. De verleiding om dat stuk taart te eten, terwijl je midden in je detox diet bent is soms zo groot en zo ook om in bed te blijven op een regenachtige dag en ziek te melden aan het werk.  De gevolgen van het toegeven aan deze verleidingen zijn vervelend, maar wel te overzien. Anders is het, als je toegeeft aan de verleiding om iemand een paar klappen te verkopen, uit te lopen voor je partner of een geldsbedrag te stelen uit de kassa van je werkgever. Verboden vruchten smaken altijd het zoetst zegt men, maar de gevolgen van je daad zijn vaak genoeg bitter. Men vergeet soms de schade die hun daden kunnen aanrichten aan zichzelf en anderen.  Verzoeking is nu eenmaal een menselijke zwakte. Maar hoe je deze aanpakt, dat maakt het verschil. Je kan er natuurlijk op los leven en zeggen dat het je koud laat wat een andere denkt over jouw beslissing, dat je volwassen genoeg bent om te bepalen hoe jij leeft en de rest eromheen het maar mag bekijken. Maar hoe staat het dan met jezelf? 

Ik heb de gewoonte om zo af en toe gewoon een date te hebben met mijzelf. Even ergens rustig gaan eten, glaasje wijn erbij en gewoon te relaxen. Ik observeer dan vaker voorbijgangers en vang soms flarden op van gesprekken van anderen. Niet dat ik opzettelijk zit mee te luisteren, maar soms kan ik het niet laten even mijn oren te spitsen. Zo ving ik een gesprek op tussen twee jongemannen. De een vertelde hoe hij een jonge dame had ontmoet en dat hij zuch sterk tot haar aangetrokken voelde en met het idee speelde om een keer buiten zijn relatie te gaan “snoepen”. Gelukkig was zijn vriend de Jiminy Cricket van onze snoepgrage Pinocchio en bracht hem, voor dat moment, op andere gedachten. Dat zijn nou echte vrienden. Vrienden die niet willen dat je dingen doet die eigenlijk niet mogen. Vrienden die het beste uit je willen halen en waarbij jullie elkaar opbouwen. 

Ik merk dat dat soort vriendschappen tegenwoordig schaars zijn. Vooral onder tieners. Nee ik zeg niet dat het “in mijn tijd” beter was, maar het lijkt er tegenwoordig steeds meer op, dat jongeren elkaar aanmoedigen om allerlei rare dingen te doen. De ene challenge na de andere zie ik verschijnen op social media, waarbij ik mij soms afvraag waarmee ze allemaal bezig zijn. Als je het niet durft te doen, dan hoor je er niet bij en wordt je gepest, iets wat vooral voor pubers een vreselijke ervaring is. Anderen lanceren, onder het mom van artistieke vrijheid iets in de samenleving, waarbi ik soms mijn hoofd moet schudden en twijfel aan mijn eigen gevoel voor moraal en kijk op sociale acceptatie.

Mischien ben ik niet modern denkend, of ben ik een lafaard, maar ik denk eerst 10 keer na voordat ik

me aan iets waag, waarvan ik vantevoren weet dat er negatieve consequenties aan verbonden kunnen

zijn. Die 2 kleine stemmetjes, die in tekenfilms als duiveltje engeltje worden afgebeeld, discussieren

altijd eerst breedvoerig met elkaar, voordat ik besluit iets te doen. Maar velen doen eerst en denken daarna pas na over wat ze gedaan hebben, maar dan is het vaakgenoeg al te laat. Ik probeer ook altijd even te denken hoe ik mij zou voelen als de rollen omgekeerd waren. 

Men zegt niet voor niets dat je eerst tot tien moet tellen voordat je iets zegt of doet, of zoals die wijze krekel zong in 1940 “When you meet temptation and the urge is very strong give a little whistle and always let your conscience be your guide”