Thanksgiving

Ik stond vanmorgen in opperbeste stemming op. Er was welliswaar geen stroom, maar dat kon niet tornen aan mijn good mood. Dus gewapend met een kaars en een emmer I took care of my basic needs. Als de mensen zonder electriciteit en stromend water het dagelijks kunnen, one day without luxury won’t kill me, dacht ik toen bij mezelf. Gelukkig was mijn uniform al gestreken en kon ik met behulp van mijn kaars, mijn make-up relatief netjes aanbrengen.Ik piepte de kamer van mijn vredig slapende ouders in en was dankbaar dat ik beiden nog bij me mag hebben. Ik dronk beneden een glaasje melk, pakte een pakje beschuitjes, stapte naar buiten en ademde diep de ochtendgloren in. En ik dacht bij mezelf, wat zijn wij tog blessed dat wij frisse lucht kunnen inademen en niet zoals de andere landen te maken hebben met door uitlaatgassen van auto’s en grote industrieen vervuide lucht. Ook het feit dat ik zonder angst mijn auto kan instappen en de straat op kan gaan, en mij, afgezien van een aantal doodrijders, veilig kan bewegen door de straten van Paramaribo, maakten dat ik nog dankbaarder was. Super veel zin om naar het werk te gaan had ik niet na een mid-week vrije dag, maar toen realiseerde mij dat ik tenminste een baan heb, iets wat anderen graag willen hebben. Heel erg goed gaat het niet met ons land; de economie baart ons  wel zorgen en een ieder vraagt zich af hoe onze toekomst eruit zal zien, maar wij hebben tenminste een toekomst om over na te denken. Er zijn duizenden die door oorlog niet eens durven denken buiten het moment waar ze nu in leven.
Denderend is onze situatie niet, maar ik ben wel heel dankbaar dat ik vanmorgen veilig in Suriname wakker mocht worden.