Sinterklaas

Vol verwachting klopten onze hartjes. Zal hij komen? Brengt hij snoepgoed? Krijg ik dit jaar echt wat ik heb gewenst? Wie gaat er mee in de zak?

Als kind verheugde ik mij altijd op het Sinterklaas feest. De statige man met zijn staf die samen met zijn pieten kadootjes en snoep verdeelden. Ik was altijd lief, dus vreesde ik geen roede of  zak. Op school zongen wij de hele week "Sinterklaas Kapoentje" en "Zie de maan schijnt door de bomen" en leerden wij generaties oude gedichten uit het hoofd. Je leefde helemaal naar pakjesavond toe en kon niet wachten tot het zover was. De avond van 4 op 5 december poetste ik mijn schoenen extra, deed gras en water voor het paard in een bakje en ging braaf op tijd naar bed. De volgende ochtend waren water en gras op en prijkte er een prachtig verpakt kadootje in de plaats. Ik heb altijd een rijke fantasie gehad dus geloofde ik ook echt in het verhaal van de Sint. Mijn ouders die genoten even hard mee, omdat ook zij in hun jeugd altijd het Sinterklaasfeest hebben gevierd. Op school kwam de Sint ook altijd persoonlijk langs om even te groeten en ‘s Middags in de Dolfijn, was the highlight of the day, omdat ik dan op schoot mocht zitten bij de goedheilig man en nog een kadootje kreeg. Mijn ouders waren niet rijk, dus kreeg ik niet zulke grote kadootjes met duur speelgoed als mijn vriendinnetjes, maar ik kreeg wel altijd wat ik nodig had. Maar het feit alleen dat die man helemaal uit Spanje was gekomen met de boot en mij bij naam kende was al bijzonder. Ik genoot intens van deze feestdag totdat ik eens met de harde realiteit ben geconfronteerd.

Het was 5 december 1995 en ik was helemaal opgetogen. Weken terug had ik een prachtige brief geschreven en naar Spanje verzonden. Daarin had ik heel lief gevraagd naar de knuffels van de 7 dwergen van sneeuwwitje. Ik had ze in de speelgoedwinkel zien staan en was helemaal weg van ze . Ja Sneeuwwitje was mijn favoriete princess en ik hield zo van die dwergen. En als de Sint niet zoveel geld had waren mijn twee favorieten Dopey en Doc. Die ochtend vond ik Dopey naast mijn schoen en ik huilde bijna van blijdschap. Die middag kreeg ik ook Doc overhandigd en ik was het gelukkigste kind van de wereld. Ik kreeg de kans niet om de Sint gelijk te bedanken en ik, Miss vrijpostig, liep de Sint achterna om tog echt even persoonlijk dankjewel te zeggen. Ik had hem het kantoor van de administratie binnen zien lopen en klopte voorzichtig op de gesloten deur. Na 2 minuten wachten, maakte ik de deur open en daar stond de oom van mijn vriendin zijn Sinterklaasbaard weg te halen, de rode jurk aan een hanger en mijn wereld spatte als een zeepbel uiteen. Sinterklaas bestond dus niet. Ik rende al huilend weg en was niet te troosten. Als volwassene kan ik alleen maar lachend terugdenken aan die dag en kan ik mij niet voorstellen dat ik echt in dat sprookje geloofde. Verder heb ik alleen maar goede en leuke herinneringen aan het Sinterklaasfeest en tja … als 10-jarige mag je wel weten dat het allemaal een sprookje is.

Als ik kinderen heb, zullen zij hopelijk dit kinderfeest ook meemaken, zoals ik dat heb gedaan en mijn ouders voor mij dat ook deden. Ik vrees wel dat zij die kans niet zullen krijgen. Niet omdat ik het ze niet wil laten meevieren en omdat ik niet meer in die sprookjes geloof, maar omdat de wereld aan het veranderen is. Grote mensen denken tegenwoordig anders over zaken en tolerantiegrenzen verschuiven.

Ik weet wel beter dan mij te mengen in de zwarte piet duscussie en laat dat maar over aan de mensen die daar belang bij hebben. Ik vind het alleen heel jammer dat het bestaan een leuke kinder traditie waar ik jaarlijks van heb genoten en, behalve dat ene incident, geen slechte herinneringen aan heb overgehouden , in gevaar is.

Als de Sint nou echt is of niet, en als de pieten nou zwart zijn of niet, daar denk je als kind niet aan. De Sint gaf kadootjes en de Pieten strooiden met snoep … als kind is dat voor jouw belangrijk.