Body Art

Article Published in Women's Manual

Je ziet tegenwoordig steeds meer mensen met enige vorm van body-art. Tatoeages en piercings worden steeds populairder en de artistst worden steeds professioneler. De informatie en voorlichting over deze vorm van kunst bereikt het publiek ook beter. Is de Surinaamse gemeenschap, en met name de oudere generaties, wel ready hiervoor. Hoever ga ja met het plaatsen van permanente body-art en hoe zichtbaar plaats je deze?

Mijn vader is altijd tegen elke vorm van body-art geweest. In zijn ogen hebben alleen criminelen en mensen van lichte zeden tatoeages en piercings.
Ik denk dat er ook anderen zullen zijn met dezelfde mening. Sowiezo zijn de meeste van de populaire christelijke stromingen die er nu zijn zwaar tegenstaanders van, en de oude conservatieven ook. Body art heeft net als elke andere vorm van kunst zijn charme. De een houdt van groot en opvallend, de andere van klein en subtiel. Doordat deze vorm van kunst in de ogen van heel wat mensen een no-go is denk ik dat wij er ook rekening mee moeten houden bij het plaatsen en laten zien van onze body-art. Vele mensen zullen heel sceptisch kijken naar een leerkracht of verpleegkundige met volledig getattoeerde armen en een tong- of lip-piercing. Het zijn beroepen die een bepaalde uitstraling hebben en waar je mensen kan beinvloeden of zelf kan beledigen.

Ik ben vanaf ik me kan herinneren altijd gefascineerd geweest door tatoeages en wilde ook evenlang zelf een hebben. Thuis bij ons was het geen punt van discussie en ik was bedreigd dat het met een stalen borstel weggekrabd zou worden als ik het plaatste. Toen ik op mijn 16^e dus een relatie begon met een jongeman die er 7 had, was er geen positief woord over die persoon te horen vanuit mijn vader en kreeg ik een strenge waarschuwing het niet in mijn hoofd te halen om als tekenschrift in huis te komen. Op mijn 21 besloot ik tog een te zetten. Ik heb dagenlang gepast en gemeten op de plek waar ik het wilde zetten. Niet te hoog, want dan zouden mijn ouders het zien, maar ook niet te laag, want tja als ik het wilde laten zien, moest het wel zichtbaar zijn. Uiteindelijk had ik de juiste lokatie bepaald en mijn design op de juiste grootte getekend en was ik ready to go. Ik was bang dat het super veel pijn zou doen en bang over wat papa zou zeggen. Uiteindelijk was ik binnen minder dan een half uur weer buiten zonder erge pijn en superenthousiast over mijn nieuwe aanwinst. Ik heb het niet lang verborgen kunnen houden voor mijn moeder en zusje en na ongeveel 4 maanden zag mijn vader het ook heel toevallig. Hij was heel erg boos en heeft zeker een week niet behoorlijk tot mij gesproken. Nu 5 jaren later is denk ik een ieder thuis vergeten dat ik het heb. Veel mensen die ik ken en die altijd een afkeurende houding hebben gehad tegenover tatoeages en net als mijn vader vinden dat fatsoenlijke mensen zich niet bezig houden met deze kunstvorm kijken dan heel vreemd als ik zeg dat ik er een heb en dat het mij als persoon helemaal niet heeft veranderd.

Als ik soms naar de verschillende tatoeages en piercings kijk die anderen hebben gezet vraag ik mij af of ze wel research hebben gedaan naar de betekenis van de design en de stijl. Tribal tatoeages zijn heel populair, maar weet men wel wat zo een “tribal” betekent? Bij Chinese of Arabische kalligrafie kan een kleine fout een heel andere betekenis geven aan het woord of text die je permanent op je lichaam hebt geplaatst. Vooral bij het plaatsen van namen van geliefden kijk ik altijd heel sceptisch ... ben je wel zeker dat je de naam van hem of haar wel altijd met je wil meedragen? Denken mensen bij het plaatsen van een opvallende en zichtbare tatoeage, vooral op jongen leeftijd, wel na over  wat voor een impact het kan hebben op je toekomst? Je weet immers nooit waar je terrecht komt qua werk of persoonlijk leven.