Future Patriots ?

Ik heb mij laatst enkele minuten rood geel groen en wit staan ergeren tijdens de vlaggenparade op een lagere school. Ik vraag me af waar de discipline en het respect voor onze nationale symbolen is gebleven welke ik als leerling op de Lagere, MULO en Middelbare school heb meegekregen.

Als Braziliaanse en Chinese kinderen niet weten hoe het hoort en geen respect hebben voor onze nationale symbolen, kan ik het begrijpen. Niet dat ik het goed vindt, maar ze komen met hun ouders  uit een ander land, waar ik hoop dat ze het wel anders doen. Maar Surinaamse kinderen met Surinaamse ouders die het wel anders hebben geleerd tijdens hun schooltijd neem ik het zeer kwalijk.
En als de ouders “niet beter weten” zou de school de plaats moeten zijn waar vaderlandsliefde wordt aangeleerd. Ik herinner mij de vlaggenparade nog op de lagere school. Elke morgen stonden wij om 10 voor acht per klas in nette rijen op het schoolerf het volkslied te zingen terwijl de vlag gerezen werd. De ceremonie begon niet alvorens een ieder aanwezig was en het muisstil was. Na de vlaggen parade liepen wij even stil en netjes weer naar onze klassen waar er eerst gebeden werd voordat de lessen begonnen. Ok het bidden kwam doordat ik op een Katholieke school zat, maar eerbied tijdens de vlaggenparade werd op elke school aan elke leerling bijgebracht. Op de MULO school stonden wij welliswaar niet meer in rijen op het schoolerf, maar wel netjes in de klas en werd er pas na de vlaggenparade aanvang gemaakt met de lessen. Op de middelbare school stonden wij weer allemaal netjes op het schoolerf voor het ritueel. Ik praat niet over een middeleeuwse periode of de periode van het militair bewind, maar over de jaren ’90 tot het begin van de 21^e eeuw. Ik ben het niet anders gewend en het maakt niet uit waar ik ben, als de vlag gehezen of gestreken wordt hoef ik niet na te denken en sta ik automatisch in de houding en toon onze Surinaamse vlag het respect welke die verdiend.

Maar om terug te komen op die bewuste ochtend ...

Het begon allemaal met de manier hoe de vlaggendrager liep met ons belangrijkste nationaal symbool. Ze had duidelijk geen zin om het te doen en haar medeleerlingen liepen erbij alsof iemand ze de opdracht had gegeven een riool schoon te maken. Bij de vlaggenmast aangekomen wisten ze zich geen houding, was het een probleem met het vastknopen van de vlag aan de touwen en stonden ze te babbelen en lachen terwijl ze aan het klungelen waren. Toen de vlag eindelijk vastgeknoopt en gehezen was, nadat ze eerst een poosje stonden te kibbelen welke kant eerst omhoog moest, kwam het probleem van het vastbinden ... het ging fout, vlag komt weer neer, up again, down again. Een leerling die een boodschap voor de juf moest doen bij een andere juf (ja tijdens de vlaggenparade) kon het niet meer aanzien, rent naar de plaats des onheils, stoot de ongelukkige “vlaggenbinder” ruw aan de kant, bindt de vlag goed vast aan de mast en laat de andere met wat schuttingtaal duidelijk weten wat de juiste manier is van het vastbinden van de touwen van de vlag. Mijn hart bloedde en ik kon wel in tranen uitbarsten. Mijn gevoel van Patriotisme is in 2 minuten zwaar vertrapt door 4 stuks 10-jarigen.

Ik heb mij zwaar geergerd aan het spektakel bij de mast, maar mijn bloeddruk bereikte gevaarlijke hoogten toen ik zag dat leerkrachten gewoon rondliepen en torie spraken met elkaar. De lessen waren al zeker een kwartier in volle gang toen de vlaggenparade begon, dus niemand die zich bekommerde om wat er gebeurde. Laatkomers, zowel leerkrachten, ouders als leerlingen, keurden het gebeuren geen blik waardig en liepen rustig door naar hun bestemming. Ik stond dus al die tijd netjes “in de houding” en een leerkracht die langs liep, keek mij aan en vroeg me waarom ik maar stond te kijken naar de kinderen en “hun vlag”. Toen ik geen antwoord gaf kreek ik een typische sker ai en tjuri als reactie. Nadien vroeg ik haar of ze niet doorhad dat de vlag werd gehezen en kreeg als antwoord “Maar dat is tog niets bijzonders? De vlag wordt elke dag gehezen.” Ik ben niet in discussie gegaan met de persoon en ben weggelopen. Het enige wat ik tegen mijzelf kon afvragen was “Als de grote mensen het niet doen, hoe kan ik het de kinderen dan kwalijk nemen?”