Family

Door de grote mengelmoes van rassen en culturen is Suriname een heel uniek land. Zoveel is vanzelfsprekend dat wij zelf niet doorhebben hoe de algemene Surinaamse culuur stukjes en beetjes van wel elke individuele groep bezit. Het valt ons eigenlijk pas op als een buitenlander er een opmerking over maakt, of als je een uitleg over een bepaald Surinaams gebruik moet geven.
Een van deze gebruiken is dat een ieder wel familie is van elkaar in Suriname.
Als kind is wel elke buurvrouw en vriendin van je moeder of vader “tante” en de heren “oom”. Zelf de chinese winkelier is “Omu”. Het is zo een normaal verschijnsel in onze cultuur; onze ouders en grootouders deden het en wij leren het onze kinderen ook. Mijn collega bracht haar zoontje een keer op kantoor en iedereen was oom en tante, ondanks wij hem nog nooit eerder hadden ontmoet. Ik maakte kennis met de kleine dreumes en werdt voorgesteld als “tante Conny”. Ik werk in een organisatie met veel buitenlanders en die keken helemaal vreemd op toen ze werden aangesproken met “Auntie” en “Uncle”. Het viel mij toen pas op hoe een normaal Surinaams gebruik anderen direct opvalt.

Het kan zelf voorkomen dat de grenzen tussen echte familie en goede vrienden vervagen en je soms even niet meer weet wat de familieband met al deze mensen nou precies is en of die er wel is. Het is vanaf je je kan herinneren tante en oom geweest en als je 25 bent is dat het nog steeds. Hun kinderen zijn je nichten en neven en je word tante en oom van hun kleinkinderen. Of het nu een bloodline is of niet, deze mensen zijn je familie. Ze betekenen soms zelf meer dan je echte familie in je leven. De toegevoegde waarde van deze “bai famiri” (zoals we het in het Surinaams zeggen), is (voor sommigen) soms groter dan die van de zusters of broers van hun ouders. Als er wat is zijn ze altijd daar, je voelt je veilig en geliefd in hun gezelschap.
Deze “familiebanden” groeien als kind al in je onderbewustzijn. Kinderen voelen in hun pure onschuld aan wie daadwerkelijk van ze houdt en wie maar doet alsof en gedragen zich ook als zodanig. Kinderen hangen automatich degene van wie ze liefde en warmte ontvangen aan en houden onbewust afstand van mensen bij wie ze geen liefde en genegenheid ontvangen.
Als volwassene kan dit gevoel zo diep in je gegroeid zijn, dat er meer familiegevoel bestaat bij die tante van de overkant dan bij je daadwerkelijke familie. We zijn het ons vaak niet van bewust totdat je er keihard mee geconfronteerd wordt. Deze ontdekking kan dan heel pijnlijk en moeilijk te verwerken zijn, ook omdat je je dan gaat afvragen waarom je die liefde niet kreeg van de mensen die eigenlijk daar voor je moesten zijn. Waarom je de genegenheid wel van zogenaamde vreemden ontving en niet van je eigen bloedeverwanten is iets dat een mens heel lang bezig kan houden, pijn doet en heel verdrietig kan maken.
De vraag is dan: wie is je echte familie? De mensen die je bloedverwanten zijn of de mensen die het in hun hart met je menen?
Als je dan op een gegeven moment een besluit neemt om je alleen maar bezig te houden met mensen die echt iets betekenen in je leven en degenen die geen toegevoegde waarde hebben aan je bestaan er ook uit laat, zullen er altijd mensen zijn die het je kwalijk nemen. Maar wie beslist er nou over je leven en wie er een plaats in heeft?
Voor mijzelf heb ik een standpunt ingenomen om mij te omringen door positiviteit en alle negativiteit uit mijn leven te verbannen. Dat houdt in dat positief denken hoog op mijn lijst staat en ik mij focus op mensen die positiviteit uitstralen en het echt met mij menen. Niet dat ik vijandig ben tegen de anderen, maar het is een bewuste keus om mijzelf verdriet en gepieker te besparen.
Wij zitten immers in de tijd van het jaar waar goede voornemens, liefde en vrede centraal staan, waarom geen vrede en liefde in je eigen huis als goed voornemen voor het nieuwe jaar  te stellen...