De andere kant van het verhaal

Ik weet vantevoren dat ik verordeeld zal worden voor hetgene ik hier neerpen, maar het moet eens een keer gezed worden.

Vaak, te vaak zelf, worden wij middels de verschillende media geconfronteerd met verhalen van burgers die door huisbazen uit hun woning worden gezet, of waarbij de huiseigenaar de bewoners zodanig “pest”om ze uit hun woning te krijgen. Vreselijk is het om te zien hoe hele gezinnen met al hun hebben en houden langs de weg staan, huilende kinderen die meer tranen laten het moment dat de camera op hen gericht is en vaders die stoer hun gezin ondersteunen in de moeilijk tijd. Iedereen zit dan met open mond en tranen in de ogen de nood van de familie gade te slaan en veroordeeld de wrede huiseigenaar voor zijn daden. Maar neemt iemand ooit de moeite om de andere kant van het verhaal aan te horen? Wie luistert naar het verhaal van degene zijn huis heeft verhuurd en tot het uiterste is gedreven. Waarom heeft iemand een gezin de deur uitgezet?

Mischien moet iemand die een pand in de huur heeft, aangeven wat voor problemen er allemaal mee gepaard gaan. Aangezien de meeste media het verhaal maar van een kant verslaan doe ik mijn verhaal vandaag. Nadat mijn grootmoeder niet langer op zichzelf kon wonen hebben wij haar bij ons in huis genomen. Het zou zonde zijn van het huis om het leeg te laten staan terwijl en vele woningzoekenden zijn in Suriname. Nadat een tante, via een zuster van de kerk, hoorde dat een andere zuster op straat was gezet met 3 dochters en nergens om heen te gaan, hebben wij het huis rekening houdende met een alleenstaande moeder met 3 opgroeiiende dochters, tegen een zacht prijsje van SRD 450 aan hen verhuurd. De eerste 6 maanden ging het vlot met de betalingen. Wij respecteren de privacy van een ieder en zijn dus ook geen mensen die steeds langsgaan om te controleren wat een verhuurder doet in zijn of haar woning. De problemen begonnen toen er 3 maanden geen huur was betaald en ik naar het huis toog om te vragen wat er nou precies aan de hand was. Ik moest een zielig verhaal aanhoren over moeilijke tijden en zieke gezinsleden en wat nog meer. Er werd beloofd dat aan het einde van de maand de huur wel betaald zou worden. Van de ene vrouw tot de andere, strijk je dan over je hart, gelooft het verhaal en ben dan humaan genoeg om de 3 maanden achterstallige huur kwijt te schelden met de notitie dat er dan wel voor de komende periode op tijd betaald moet worden. Ik werd voor gek verklaard door vrienden en kennissen en er kwamen waarschuwingen van anderen die reeds in een soortgelijke situaties verwikkeld zijn geweest. En ja prompt begon, na 2 maanden netjes huur te zijn betaald, het gedoe weer.  De huurder bellen bleek vruchteloos (achteraf begreep ik dat zij een ander mobiel nummer had), langsgaan had ook geen zin, want niemand kwam naar buiten als we voor de deur stonden. Op het werk bellen of langsgaan bleek ook niet te werken, want daar was aangegeven dat als die lastige “witte vrouw”kwam de mensen moesten doorgeven dat ze of niet aanwezig was of in een meeting zat. Van de buren kregen wij klachten dat zij en haar dochters het huis gedeeltelijk als werkruimte gebruikten om heren die op een speciale manier vermaakt wensten te worden te ontvangen. Zoals al eerder aangegeven had het geen zin om de huurder ter verantwoording te roepen gezien iedere poging vruchteloos bleef. Ik nam toen het besluit om wekelijks post te vatten buiten de woning totdat ik iemand kon spreken die mij eens eindelijk kon uitleggen wat er met mijn huis gebeurde. Na uiteindelijk langer dan een jaar geen huur te hebben ontvangen en wekelijks bellen en langsgaan en bijna bedelen om mijn geld of mijn huis, vond ik op een middag een bos sleutels in de brievenbus met een zeer “beleefd” briefje over waar ik mijn huis kon stoppen en de mededeling dat ze verhuisd waren. De vreugde om het feit dat we het huis terug hadden was maar van korte duur, want het huis was gedeeltelijk gesloopt van binnen en bleken alle lampen, armaturen en ook de toiletpot te zijn meegenomen. Daar zit je dan, zonder huurpenningen ontvangen te hebben en een huis dat behoorlijk opgeknapt diende te worden en waar je de komende periode geen kant mee opkon.

In dit geval gaat het om een woonhuis. Erger heb ik meegemaakt met een bedrijfspand waar een eens bekend en populair eethuis in gevestigd was. Wij hebben grote investeringen gepleegd zonder er 1 cent van terug te hebben gezien en waarbij wij ook als op geld belust, slecht en onredelijk zijn bestempeld. Ik ben eerlijk dat het bij mij in beide gevallen redelijk goed is afgelopen. Anderen hebben erger meegemaakt. Ik ken verhalen van eigenaren die nutsvoorzieningen hebben afgesloten bij panden, de politie en deurwaarder erbij hebben gehaald en slepende rechtszaken zijn aangegaan waarbij de kosten voor juridische representatie alleen maar oplopen, terwijl de persoon lekker in het huis blijft wonen of zijn bedrijfsactiviteiten blijft uitvoeren. Uiteindelijkben je als verhuurder/pandeigenaar moe en gestressed en als je na lang zwoegen eindelijk de wanbetalers en oplichters, want ja zo noem ik velen van ze, uit je pand hebt, krijg je ook nog een publieke veroordeling van mensen die het verhaal maar van een kant hebben aangehoord en zich niet afvragen waarom het ooit zover is gekomen. Deze zogenaamde gedupeerden stappen, als je ze uiteindelijk na maanden, soms jaren van stress en hoge bloeddruk, uit je huis kan zetten, naar alle mogelijke media, gaan voor hulp naar diverse instanties en ministeries en schromen er niet voor om een drama scene geschikt voor een tv serie te vertonen in het huis van de volksvertegenwoordiging om zo medelijden te wekken om “een huis te kunnen krijgen”. Maar waar moeten wij, huis- en pandeigenaren naartoe om ons beklag te doen? Welke instantie helpt ons bij het terugverdienen van onze verliezen? Of zeggen ze net als mijn ex-pandhuurder dat ik niet moet kletsen en blij moet zijn dat ik mijn pand terug heb (zwijgend over de staat waarin het is achtergelaten).